Μερικές φορές, βλέπουμε μόνο μέχρι εκεί που θέλουμε να δούμε. Ή βλέπουμε απλώς την επιφάνεια. Ή φοβόμαστε να ψάξουμε γιατί ίσως εκεί βρούμε κάτι που θα μας τρομάξει. Αλλά γιατί δεν ρισκάρουμε πλέον? Είναι κρίμα που όλοι γίναμε τόσο εύθραυστα πλάσματα.. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Και τι μας λέει πως αυτό το κάτι που φοβόμαστε ντε και καλά θα μας πληγώσει? Γιατί όχι αυτό το κάτι να είναι ο κρίκος που έλειπε από την αλυσίδα που αποτελεί τη ζωή μας.
Η ζωή. Μία λέξη που κρύβει του κόσμου τα συναισθήματα. Γιατί και τα συναισθήματα είναι ζωή. Πόνος, χαρά, αγάπη, ευτυχία, απογοήτευση, γαλήνη, ζεστασιά, ολοκλήρωση! Και μερικές φορές ψάχνουμε σε λάθος μέρη για να τα βρούμε. Είχα διαβάσει κάπου το εξής " η πραγματική ζωή είναι πάντα αλλού". Στην αρχή συμφώνησα μα κατάλαβα έπειτα πως αυτό ίσως να αναφερόταν σε εκείνους τους συγκεκριμένους ανθρώπους που περιμένουν να βρουν τη ζωή στο χρήμα, στα υλικά, στην δύναμη που έχουν εις βάρος άλλων ανθρώπων. Μα είναι και οι άλλοι που απλώς έχουν τον τρόπο να κουβαλάνε τη ζωή μαζί τους βλέποντας την ομορφιά εκεί που οι άλλοι βλέπουν κάτι συνηθισμένο. Είναι ικανοί να νιώσουν ευτυχία, μικρή μα αναγκαία, όταν βλέπουν το ηλιοβασίλεμα!
Και για άλλους το ηλιοβασίλεμα είναι κάτι τόσο δεδομένο που συνήθως δεν συνειδητοποιούν πότε συμβαίνει. Αφήνουν αυτή τη μαγεία να χαθεί κάπου έξω από το παράθυρο.
Έχω δει ανθρώπους και τους έχω ζήσει στο πετσί μου εντελώς επιφανειακούς. Και κατά κάποιον περίεργο τρόπο από εκεί που ήθελα να τους μοιάσω για να ταιριάζω μαζί τους, μόλις κατάλαβα πραγματικά τι είναι, εκτίμησα αυτό που είμαι. Αυθεντική. Δεν προσποιούμαι για κανέναν. Είμαι ο εαυτός μου! Και νιώθω περήφανη για αυτό!
Επίσης νιώθω περήφανη για τους ανθρώπους που είναι πραγματικά δίπλα μου. Που ξέρουν ποια είμαι και με αποδέχονται όπως και εγώ εκείνους. Γιατί είναι όλοι τους υπέροχοι και τους χρωστάω πολλά!!
Μυρτώ :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου